رمان کلاسیک و ادبی

نمایش نامه ی باغ آلبالو آخرین اثر چخوف است که در سال 1903 نوشته شده و در ژانویه ی 1904 برای اولین بار در تئاتر هنر مسکو روی صحنه آمده است. اشخاص نمایش همان آدم هایی هستند که در زندگی روزمره با آن ها برمی خوریم. هیچ کدام نقش برجسته ای ندارند، نه مبارزه می کنند نه شکست می خورند و نه حتی از خود دفاع می کنند و نه به حل مشکلاتی که در برابرشان قرار دارد می پردازند. منتظر حادثه می نشینند و تقدیر می راندشان و تقدیرشان را با شکیبایی تحمل می کنند. گفتی نیروی اراده شان فلج شده است. امپرسیونیسم چخوف در آخرین تحلیل نفی کننده ی زندگی نیست، بلکه از امید به آینده سرشار است. در باغ آلبالو فروش باغ حکایت از وداع با گذشته دارد، گذشته ای که رو به افول است. و تبری که به کنده ی درخت ها می خورد، تبری است که زندگی قدیم و اشرافیت روبه زوال را واژگون و دگرگون می کند.

 در یک نیمروز تابستان سال 1862 چارلز لوتویج داجسن استاد ریاضیات دانشگاه آکسفورد که دنیا او را به نام لوییس کارول می شناسد. وقت قایق سواری با سه دختربچه که اسم یکی از آنها آلیس بود قصه ای فی البداهه تعریف کرد و چند روز بعد در دفتر خاطراتش نوشت: تمام دیشب بیدار ماندم و لاطائلاتی را نوشتم که آن روز برای آلیس و دو خواهرش سرهم کردم. این لاطائلات بعدها تبدیل شد به یکی از مهم ترین آثار ادبی دنیا که هرچند در ظاهر قصه ای برای کودکان است به قول ویرجینیا وولف: آلیس کتابی برای کودکان نیست. کتابی است که در آن همه ی ما به دنیای کودکی باز می گردیم. لوییس کارول کاری کرد که هیچ کس موفق به انجامش نشده بود. به دنیای کودکی برگشت و از نو خلقش کرد.

کتاب « کافکا در کرانه» نوشته هاروکي موراکامي ( -1949)، نويسنده مشهور ژاپني است که آثارش تاکنون به سي و چهار زبان ترجمه شده و جوايز بي شماري را دريافت کرده است. کازوئو ايشيگورو معتقد است موراکامي در ادبيات ژاپن يکه و ممتاز است. «جان ايروينگ» جايي گفته: «موراکامي خوانندگانش را با معتادان به هرويين مقايسه مي‌کند و اين شايد اين يکي از دلايلي است که او مدام جنس خالص‌تر ارائه مي‌کند.» سال‌هاست علاقه‌مندان «موراکامي» به‌خصوص کتاب‌خوانان انگليسي، منتظر اعطاي جايزه نوبل به او هستند. 

رمان کشتن مرغ مینا از زبان دختری به نام اسکات فینچ روایت می‌شود که دختر وکیل سفیدپوستی به نام اتیکاس فینچ است که دفاع از جوان سیاه‌پوستی به نام تام رابینسون را که به اتهام ناروای تجاوز به یک دختر سفیدپوست در شهر کوچک میکوم ، در آلاباما محاکمه می‌شود، به‌عهده می‌گیرد. .....

در نهایت از نظر ایبسن،تراژدی،واقعی ترین زندگی است که وجود دارد.بقیه زندگی،نمایشی بیش نیست.اگرچه تراژدی نیز نمایش است!از این نظر،تنها نورا است که واقعا وجود دارد بقیه عروسک های این عروسک خانه هستند. نیچه را به دوستدارانش توصیه میکند که به راه خویش بروند آن گاه به معنی واقعی دوستدار او خواهند بود،نورا نیز به راه خویش میرود تا خود راه به طور کامل بگستراند.در اینجا کی یر کگور و نیچه به هم نزدیک میشوند و «فرد»را در چهره نورا به نمایش میگذراند.در چهره یک«اقلیت»و یا «گناهکار»که اتوریته رسمی را پس میزند.

ارنست همینگوی در سال 1918 به جنگی با هدف پایان بخشیدن به همه ی جنگ ها رفت. او به صورت داوطلبانه به نیروهای آمبولانس در ایتالیا پیوست، مجروح شد و دو بار مدال افتخار دریافت کرد. ثمره ی این تجربه ی جنگی همینگوی، رمان وداع با اسلحه است. ...

 در یک نیمروز تابستان سال 1862 چارلز لوتویج داجسن استاد ریاضیات دانشگاه آکسفورد که دنیا او را به نام لوییس کارول می شناسد. وقت قایق سواری با سه دختربچه که اسم یکی از آنها آلیس بود قصه ای فی البداهه تعریف کرد و چند روز بعد در دفتر خاطراتش نوشت: تمام دیشب بیدار ماندم و لاطائلاتی را نوشتم که آن روز برای آلیس و دو خواهرش سرهم کردم. این لاطائلات بعدها تبدیل شد به یکی از مهم ترین آثار ادبی دنیا که هرچند در ظاهر قصه ای برای کودکان است به قول ویرجینیا وولف: آلیس کتابی برای کودکان نیست. کتابی است که در آن همه ی ما به دنیای کودکی باز می گردیم. لوییس کارول کاری کرد که هیچ کس موفق به انجامش نشده بود. به دنیای کودکی برگشت و از نو خلقش کرد.

گتسبی فرزند فقر است، لکن برتری‌جو و جاه‌طلب؛ دست‌اندرکار اموری است که بوی خوش مشروعیت از آن به مشام نمی‌رسد و این بوی ناخوش پس از مرگ او تندتر مشام را می‌آزارد. و جردن بیکر، بانوی دیگر قصه، گلف‌بازی است که گاه برای پیروزی بر رقیب از نیرنگ باختن دریغ ندارد و از دروغ گفتن هر چند بی‌ضرر، بیمی به دل راه نمی‌دهد. رمان از زاویه دید اول شخص یا دانای کل روایت می‌شود که این شیوه روایی جذابیتهای خاص خود را دارد. راوی مردی سی ساله است که برخوردار از پاره‌یی صفات انسانی است که در جای جای رمان نمود می‌کند بالاخص آنگاه که گتسبی می‌میرد، بی‌هیچ یار و یاوری و راوی می‌کوشد تا برای متوفی کسب آبرو کند و نویسنده در این بخش چه نیکو طبیعت انسان‌ها را بازمی‌نمایاند.