آن نقاشی دروغی بیش نبود. دروغی درخشان و زیبا، آکنده از غنچه‌های صورتی کم‌رنگ و پرتو‌های گسترده خورشید. دیروز آغازش کردم؛ جست‌وجویی بی‌هدف در باغ رُز نهفته‌ی آن‌سوی پنجره‌های باز کارگاه را. در لابه‌لای خارهای درهم‌تنیده و برگ‌های اطلسی و تپه‌های سرسبزی که تا دوردست‌ها گسترده شده بود. بهاری بی‌امان و همیشگی. اگر جسارت به خرج می‌دادم و این منظره از دربار را به تصویر می‌کشیدم، خارهای درنده، گل‌هایی که نور خورشید را از گیاهان کوچک‌تر از خود می‌ربود و تپه‌های ممتد قرمزرنگ می‌بود. اما هر ضربه‌ی ‌قلم‌مو روی بوم وسیع نقاشی حساب‌شده بود؛ هر پیچ‌وتابی از رنگ‌های ترکیب‌شده نه فقط برای به تصویر کشیدن بهاری خوش‌منظر، بلکه برای ترسیم دنیایی روشن بود. گرچه نه خیلی خوشحال؛ اما خرسند بودم از اینکه درنهایت از هراس‌هایی رهایی یافتم که با تلاش آن‌ها را فاش کردم. به گمانم طی هفته‌های گذشته همچون یکی از این نقاشی‌ها، با مهارت و ظرافت رفتار کرده‌ بودم. شاید اگر انتخاب می‌کردم آن‌گونه که دلم می‌خواهد خود واقعی‌ام را نشان دهم، آراسته به چنگال‌هایی درنده می‌شدم که زندگی را از همراهان کنونی‌ام می‌ربود؛ و سپس آن تالارهای مجلل را خون‌آلود ترک می‌کردم. اما هنوز نه.

کاملا مطمئن بود که به او- برای نجات زندگی‌اش-یک تشکر بدهکار است. نه فقط دیروز، بلکه تمام روزهایی که از آشنایی‌شان گذشته بود...و این باعث می‌شد حس کند خنگ‌ترین و ضعیف‌ترین دختر دنیاست. اگر کسی نتواند زندگی خودش را نجات دهد، آیا زندگی‌اش اصلا ارزش نجات دادن دارد؟ سعی کرد به او بگوید تو زندگی مرا نجات دادی، نه تا ابد، نه برای همیشه...احتمالا فقط به طور موقت، ولی زندگی مرا نجات دادی...پس حالا به تو تعلق دارم. منی که اکنون هستم، متعلق به توست. برای همیشه.