.HALLOWEEN، در سال ۱۹۷۸، لاری استرد با گام‌های بلندش از درگیر شدن با مایکل مایرز جان سالم به در برد، مردی نقاب‌دار که دوستانش را کشته بود و شهر هادنفیلد را در ایالت ایلینوی در شب هالووین به وحشت انداخته بود. مایرز بعدها به ضرب گلوله مجروح و دستگیر شد و در بیمارستان ایالت گرو به اسمیت تعهد داد. ۴۰ سال خاطرات این مصیبت کابووس مانند، لاری را عذاب می‌داد و حالا مایرز پس از اینکه یکبار جان سالم به در برده بود، یکبار دیگر به هالووین برگشته بود. در طول این مدت، لاری برای دفاع از خودش سالها تمرین و خودش را آماده کرده بود که از خودش، دخترش کارن، و نوه‌اش آلیسون که از خانواده‌اش جدا شده و داشت از جشن هالووین لذت می‌برد، مراقبت کند…

کایرا خواهر حاکم ستمگر مردم شوتت است و استعداد درونی اش به او قدرت و درد میدهد و این چیزی است که برادرش به دنبال آن است؛ استفاده از خواهرش برای شکنجه ی دشمنانش. ولی کایرا فقط یک شمشیر در دست برادرش نیست، او جنگجو سریع و باهوش است. ایکاس پسر کشاورز و پیشگویی از سیاره ی تووه است. وقتی سربازان دشمن از شوتت، او و برادرش را میگیرند، ایکاس مصمم میشود که برادرش را به هر قیمتی که شده نجات دهد، پس وارد دنیای کایرا میشود... ورونیکا راث در این رمان خیره کننده تصویری زیبا از قدرت دوستی و عشق در کهکشانی پر از شگفتی برای خواننده پدید می آورد.

اما وودهاوس، زنی جوان، ثروتمند، زیبا و بسیار خودشیفته است که تقریبا در تمامی عمرش، زندگی بدون نگرانی و بی دغدغه ای داشته است. جین آستین با نوشتن کتاب اما، توانایی و استعداد خود در به نقد کشیدن نگاه های همیشه حاضر اجتماع و همچنین، گردهم آوری اتفاقاتی به ظاهر بی اهمیت و خلق مفهومی ژرف و تأثیرگذار را به رخ همگان کشیده است.....

کتاب تلماسه، رمانی علمی تخیلی نوشته ی فرانک هربرت است که نخستین بار در سال 1965 به چاپ رسید. داستان این رمان در آینده ای دور و در امپراتوریِ بین سیاره ای و گسترده ای اتفاق می افتد که بخش های مختلف آن، توسط خاندان های اشرافی وفادار به سلسله ی پادشاهیِ کورینو کنترل می شوند. ...

آن نقاشی دروغی بیش نبود. دروغی درخشان و زیبا، آکنده از غنچه‌های صورتی کم‌رنگ و پرتو‌های گسترده خورشید. دیروز آغازش کردم؛ جست‌وجویی بی‌هدف در باغ رُز نهفته‌ی آن‌سوی پنجره‌های باز کارگاه را. در لابه‌لای خارهای درهم‌تنیده و برگ‌های اطلسی و تپه‌های سرسبزی که تا دوردست‌ها گسترده شده بود. بهاری بی‌امان و همیشگی. اگر جسارت به خرج می‌دادم و این منظره از دربار را به تصویر می‌کشیدم، خارهای درنده، گل‌هایی که نور خورشید را از گیاهان کوچک‌تر از خود می‌ربود و تپه‌های ممتد قرمزرنگ می‌بود. اما هر ضربه‌ی ‌قلم‌مو روی بوم وسیع نقاشی حساب‌شده بود؛ هر پیچ‌وتابی از رنگ‌های ترکیب‌شده نه فقط برای به تصویر کشیدن بهاری خوش‌منظر، بلکه برای ترسیم دنیایی روشن بود. گرچه نه خیلی خوشحال؛ اما خرسند بودم از اینکه درنهایت از هراس‌هایی رهایی یافتم که با تلاش آن‌ها را فاش کردم. به گمانم طی هفته‌های گذشته همچون یکی از این نقاشی‌ها، با مهارت و ظرافت رفتار کرده‌ بودم. شاید اگر انتخاب می‌کردم آن‌گونه که دلم می‌خواهد خود واقعی‌ام را نشان دهم، آراسته به چنگال‌هایی درنده می‌شدم که زندگی را از همراهان کنونی‌ام می‌ربود؛ و سپس آن تالارهای مجلل را خون‌آلود ترک می‌کردم. اما هنوز نه.